پیرو ولایت فقیه باشید تا به مملکت شما آسیبی نرسد!

ساعت
شش بعد ازظهر است. دوستی بالاشهری من و همسرم را به افطار دعوت کرده است و ما در
خیابان نسبتن خلوت و پر شیب منتهی به خانه ایشان در حال قدم زدن هستیم. خوار و بار
فروشی کوچکی آنسوی خیابان باز است. از همسرم که با کفش پاشنه بلند ازطی این
سربالایی خسته شده می خواهم لحظه‌ای بایستد و نفس تازه کند تا من به آنسو بروم و
آدرس بپرسم. هنوز سوالم خطاب به فروشنده سوپرمارکت منعقد نشده که صدای جیغ همسرم و
گاز اگزوز موتوری من و فروشنده را سراسیمه به بیرون میکشد. همسرم آنسوی خیابان بر
زمین افتاده و موتوری که دو نفر بر ترک آن سوارند ده ها متر آنطرف تر بسرعت درحال
دور شدن است. کیف همسرم را زده‌اند و فروشنده ابراز شادی میکند که خدا را شکر خودش
سالم است! شرح مکالمه ‌ام با پلیس 110 و بعدتر افسر نیروی انتظامی منطقه، ژانر این
داستان حقیقی اجتماعی-پلیسی را تبدیل به کمدی سیاه خواهد کرد.

***

 موقع بازگشت به خانه، نشسته در تاکسی تلفنی، همسرم گویی از دست همه عصبانی
است بجز دزد مربوطه!  از دست من که چرا برای
آمدن خسیسی کرده و تاکسی تلفنی نگرفتم؛ که چرا بعد از اینهمه سال درس خواندن هنوز
نتوانسته‌ام خودرویی شخصی بخرم. که چرا زمانی که فرصت بود از این «خراب شده» خارج
نشده‌ایم؛ حتی از دست بسیجی کم سن و سالی که دو ماه پیش در یک تظاهرات بجای حفظ
امنیت امروزش، او را با باتوم بدرقه کرده بود. اتومبیل پشت چراغ قرمزی می ایستد.
بیلبورد تبلیغاتی کنار چهارراه به مدد نور لامپ های نئون جلب نظر میکند، سرم را
کمی می چرخانم تا متن‌اش را بخوانم:

پیرو ولایت فقیه باشید تا به مملکت شما آسیبی نرسد.